Μπαίνοντας σε μία εποχή, όπου αναδύεται η ανάγκη για παραγωγικότητα, τότε καλούμαστε να πάρουμε Αποφάσεις Ζωής-Αποφάσεις Δέσμευσης. Μέσα σε αυτές είναι και η Γέννηση ενός Παιδιού. Αυτό που την διαφοροποιεί την συγκεκριμένη απόφαση από όλες τις άλλες είναι, ότι ο ερχομός ενός παιδιού στη ζωή μας δεν ανατρέπεται και δεν γίνεται να αλλάξει στην πορεία.
Για αυτό τον λόγο, μπροστά από ένα τέτοιο βήμα ζωής είναι απαιτούμενο να έχουμε ήδη επεξεργαστεί τις αρχές της συμβίωσης με τον σύντροφο μας. Θα ήταν πολύ καλό να έχουμε μάθει αρχικά να λειτουργούμε ως μονάδες και παράλληλα να επικοινωνούμε εύκολα, να λαμβάνουμε αποφάσεις από κοινού και να προσφέρουμε υποστήριξη και ενθάρρυνση ο ένας στον άλλο. Αυτά είναι τα σωστά και λειτουργικά βήματα, που πρέπει να ακολουθήσουμε για να οδηγηθούμε στην γέννηση ενός παιδιού. Είναι, όμως, στην πραγματικότητα πολύ δύσκολο πάντα να ακολουθεί κανείς τη σωστή σειρά. Πολλά ζευγάρια ξεκινούν τον γάμο και την συμβίωση με εγκυμοσύνη, πράγμα που δυσκολεύει το "σχετίζεσθαι", γιατί πριν ακόμα καλά καλά εδραιώσουν την μεταξύ τους συνύπαρξη, προετοιμάζονται να δεχθούν και το "τρίτο πρόσωπο στην παρέα τους". Επίσης, όταν υπάρχει γάμος πολύ νωρίς ηλικιακά, υπάρχει ένα ενδεχόμενο το ζευγάρι να διαμορφώσει ένα πολύ εξαρτημένο "εμείς", πριν ακόμα αποκτήσουν την προσωπική τους αυτονομία.
Τι συμβαίνει όταν το ζευγάρι είναι μπροστά στην απόφαση ενός παιδιού; Αυτό που είθισται είναι, ότι ο άντρας το επιθυμεί, γιατί θέλει να αναλάβει τον ρόλο του "πατέρα" και γιατί αγαπά την σύντροφο του. Για την γυναίκα, πέρα από τα παραπάνω, αυτό που ισχύει είναι πως την παρακινεί και μία δημιουργική παρόρμηση, μία βαθύτερη και ακατανίκητη ανάγκη, η "ανάγκη της μητρότητας". Όταν το ζευγάρι ξεκινήσει την διαδικασία για την σύλληψη, η ερωτική πράξη μοιάζει να έχει ένα σκοπό και πολλές φορές είναι που αγχώνει και πιέζει και τους δύο, αντί να προσφέρει απόλαυση, εκτόνωση και μοίρασμα.
Οι πρώτες ενδείξεις μίας πιθανής εγκυμοσύνης γεμίζουν ερωτηματικά και προβληματισμούς το ζευγάρι. Η επιβεβαίωση φέρνει χαρά, αλλά είναι και ένα μικρό σοκ. Η εγκυμοσύνη, πέρα από το ότι φέρνει αλλαγές στο σώμα και γενικά στον οργανισμό της γυναίκας, φέρνει αλλαγές και στη σχέση του ανδρόγυνου. Ο μέλλων πατέρας συνεχίζει την ζωή του κανονικά και αντιλαμβάνεται τις αλλαγές μέσα από τις αλλαγές, που βιώνει η σύντροφος: τις ναυτίες, την υπνηλία, το φούσκωμα, την κούραση. Εδώ είναι που δημιουργούνται αρκετές παρεξηγήσεις. Ο άντρας, όσο και να θέλει να καταλάβει και να αποδεχθεί κάποια πράγματα, του είναι δύσκολο να κατανοήσει στο 100% την αλλαγή στη συμπεριφορά της γυναίκας του. Είναι που θα την θεωρήσει και εγωκεντρική και ονειροπαρμένη, επειδή θα την βλέπει να στρέφεται περισσότερο προς τον εαυτό της, να προσέχει την υγεία της και την υγεία του βρέφους, την ακεραιότητα της και θα είναι βουτηγμένη σε συναισθήματα και σκέψεις γύρω από το παιδί.
Ο σημαντικότερος,όμως, τομέας που πλήττεται είναι ο ερωτικός. Ειδικά στις περιπτώσεις μίας δύσκολης εγκυμοσύνης, η ερωτική πράξη απαγορεύεται και μένει ο σύντροφος να απορεί και μερικές φορές να γκρινιάζει για την αποχή. Δεν είναι σπάνιο το γεγονός, ότι ο σύζυγος μπορεί να αισθανθεί και μία αόριστη ζήλεια χωρίς λογική, που δεν απευθύνεται κάπου συγκεκριμένα, απλά με αυτό τον τρόπο προσπαθεί να διεκδικήσει το ενδιαφέρον, που είχε κάποτε από την σύντροφο του και που νομίζει, ότι το έχει χάσει λόγω της κυοφορίας. Μπορεί ο σύζυγος να κατανοεί με την λογική τα ζητήματα, που αντιμετωπίζει η γυναίκα με την εγκυμοσύνη, αλλά από μέσα του να αισθάνεται θυμό για αυτήν την "εγκατάλειψη". Από την άλλη πλευρά και η γυναίκα αρχίζει και αισθάνεται μόνη στο να αντιμετωπίσει τα πιθανά προβλήματα, που προκαλεί η εγκυμοσύνη και νιώθει κατά κάποιο τρόπο και εκείνη "προδομένη και εγκαταλελειμμένη". Είναι σκέψεις και συναισθήματα, που απορρέουν από φυσικές αλλαγές και αντιμετωπίζονται, όταν όλα μιλιούνται ανοιχτά ανάμεσα στο ανδρόγυνο. Δεν βοηθά κανέναν το να αντιμετωπίζονται αυτές οι φυσιολογικές αντιδράσεις με υπόγειο και μυστηριώδη τρόπο.
Καθώς πλησιάζουν οι τελευταίοι μήνες της εγκυμοσύνης το ρεύμα γίνεται πιο ορμητικό και το χάσμα στο ζευγάρι διευρύνεται. Η εγκυμονούσα διακατέχεται από φόβο και πανικό για την στιγμή της γέννας, χάνει τον έλεγχο του σώματος της και ανησυχεί για το αν θα πάνε όλα καλά με την γέννηση του μωρού. Μέσα σε όλα αυτά το ζευγάρι φαντασιώνεται και τη στιγμή, που θα έχει ανάμεσα του το βρέφος. Ετοιμάζει την "φωλίτσα" του, κάνει σχέδια για αυτό και εκεί αναλογεί να χαρεί αυτές τις στιγμές ξεγνοιασιάς, εφόσον βέβαια δεν υπάρχει καμία επιπλοκή και όλα βαίνουν καλώς. Είναι οι τελευταίες στιγμές μοναξιάς του ζευγαριού, κάτι που τους μπερδεύει και τους αποπροσανατολίζει. Την στιγμή, δηλαδή, που ετοιμάζουν το παιδικό δωμάτιο και αγοράζουν τα απαραίτητα για το μωρό τους, παράλληλα τους ακούγεται περίεργο όταν τους εύχονται οι φίλοι και οι συγγενείς για τον ερχομό του και παραξενεύονται όταν τους ενημερώνουν, ότι στο άμεσο μέλλον δεν θα έχουν τον απεριόριστο ελεύθερο χρόνο για τους ίδιους. Και είναι απόλυτα φυσιολογικό, μιας και δεν το έχουν ξαναζήσει σαν εμπειρία και επειδή βρίσκονται όντως σε ένα μεταβατικό στάδιο προσωπικά ο καθένας τους και για την κοινή τους ζωή.
Και έρχεται η στιγμή του τοκετού..... Ανεξάρτητα από τον τρόπο και την διαδικασία (είναι κάτι που αποφασίζεται από τον γιατρό σε συνεργασία με το ζευγάρι), έρχεται η ερώτηση για το κατά πόσο είναι σωστό ο άντρας να είναι παρών κατά την γέννηση του μωρού του. Δεν υπάρχει μία απόλυτη και κάθετη απάντηση σε αυτό. Εξαρτάται από την ιδιοσυγκρασία του συζύγου και πατέρα. Είναι κάποιοι που δεν αντέχουν σωματικά και συναισθηματικά να είναι μάρτυρες αυτών των στιγμών στο χειρουργείο και κάποιοι που το επιθυμούν πάρα πολύ. Ένα είναι το σίγουρο....Αυτές οι έντονα φορτισμένες στιγμές δεν πρόκειται να ξαναβιωθούν εύκολα. Ο άντρας έχει μία ευκαιρία να πιάσει την ιστορία του παιδιού του από τα πρώτα δευτερόλεπτα, που εκείνο έρχεται κοντά του και στη ζωή του. Είναι τα πρώτα δευτερόλεπτα, που ο άντρας συνειδητοποιεί με τα μάτια του, ότι έγινε πατέρας και η συναισθηματική σύνδεση υπερβαίνει την όποια βιολογική διαφορά έχει με την μητέρα.
Όπως και να έχει, μετά τον τοκετό και αφού ολοκληρωθούν τα πάντα με επιτυχία, τα συναισθήματα από τα οποία διακατέχεται το ζευγάρι είναι πολλά και ποικίλα. Υπάρχει πολύ χαρά, ενθουσιασμός, δέος, συγκίνηση, αλλά και τρόμος για το πως θα διαχειριστούν οι νέοι γονείς το εύθραυστο και ανήμπορο μικρό ανθρωπάκι, που η επιβίωση του εξαρτάται πέρα για πέρα από τους ίδιους.
Οι πρώτες ενδείξεις μίας πιθανής εγκυμοσύνης γεμίζουν ερωτηματικά και προβληματισμούς το ζευγάρι. Η επιβεβαίωση φέρνει χαρά, αλλά είναι και ένα μικρό σοκ. Η εγκυμοσύνη, πέρα από το ότι φέρνει αλλαγές στο σώμα και γενικά στον οργανισμό της γυναίκας, φέρνει αλλαγές και στη σχέση του ανδρόγυνου. Ο μέλλων πατέρας συνεχίζει την ζωή του κανονικά και αντιλαμβάνεται τις αλλαγές μέσα από τις αλλαγές, που βιώνει η σύντροφος: τις ναυτίες, την υπνηλία, το φούσκωμα, την κούραση. Εδώ είναι που δημιουργούνται αρκετές παρεξηγήσεις. Ο άντρας, όσο και να θέλει να καταλάβει και να αποδεχθεί κάποια πράγματα, του είναι δύσκολο να κατανοήσει στο 100% την αλλαγή στη συμπεριφορά της γυναίκας του. Είναι που θα την θεωρήσει και εγωκεντρική και ονειροπαρμένη, επειδή θα την βλέπει να στρέφεται περισσότερο προς τον εαυτό της, να προσέχει την υγεία της και την υγεία του βρέφους, την ακεραιότητα της και θα είναι βουτηγμένη σε συναισθήματα και σκέψεις γύρω από το παιδί.
Ο σημαντικότερος,όμως, τομέας που πλήττεται είναι ο ερωτικός. Ειδικά στις περιπτώσεις μίας δύσκολης εγκυμοσύνης, η ερωτική πράξη απαγορεύεται και μένει ο σύντροφος να απορεί και μερικές φορές να γκρινιάζει για την αποχή. Δεν είναι σπάνιο το γεγονός, ότι ο σύζυγος μπορεί να αισθανθεί και μία αόριστη ζήλεια χωρίς λογική, που δεν απευθύνεται κάπου συγκεκριμένα, απλά με αυτό τον τρόπο προσπαθεί να διεκδικήσει το ενδιαφέρον, που είχε κάποτε από την σύντροφο του και που νομίζει, ότι το έχει χάσει λόγω της κυοφορίας. Μπορεί ο σύζυγος να κατανοεί με την λογική τα ζητήματα, που αντιμετωπίζει η γυναίκα με την εγκυμοσύνη, αλλά από μέσα του να αισθάνεται θυμό για αυτήν την "εγκατάλειψη". Από την άλλη πλευρά και η γυναίκα αρχίζει και αισθάνεται μόνη στο να αντιμετωπίσει τα πιθανά προβλήματα, που προκαλεί η εγκυμοσύνη και νιώθει κατά κάποιο τρόπο και εκείνη "προδομένη και εγκαταλελειμμένη". Είναι σκέψεις και συναισθήματα, που απορρέουν από φυσικές αλλαγές και αντιμετωπίζονται, όταν όλα μιλιούνται ανοιχτά ανάμεσα στο ανδρόγυνο. Δεν βοηθά κανέναν το να αντιμετωπίζονται αυτές οι φυσιολογικές αντιδράσεις με υπόγειο και μυστηριώδη τρόπο.
Καθώς πλησιάζουν οι τελευταίοι μήνες της εγκυμοσύνης το ρεύμα γίνεται πιο ορμητικό και το χάσμα στο ζευγάρι διευρύνεται. Η εγκυμονούσα διακατέχεται από φόβο και πανικό για την στιγμή της γέννας, χάνει τον έλεγχο του σώματος της και ανησυχεί για το αν θα πάνε όλα καλά με την γέννηση του μωρού. Μέσα σε όλα αυτά το ζευγάρι φαντασιώνεται και τη στιγμή, που θα έχει ανάμεσα του το βρέφος. Ετοιμάζει την "φωλίτσα" του, κάνει σχέδια για αυτό και εκεί αναλογεί να χαρεί αυτές τις στιγμές ξεγνοιασιάς, εφόσον βέβαια δεν υπάρχει καμία επιπλοκή και όλα βαίνουν καλώς. Είναι οι τελευταίες στιγμές μοναξιάς του ζευγαριού, κάτι που τους μπερδεύει και τους αποπροσανατολίζει. Την στιγμή, δηλαδή, που ετοιμάζουν το παιδικό δωμάτιο και αγοράζουν τα απαραίτητα για το μωρό τους, παράλληλα τους ακούγεται περίεργο όταν τους εύχονται οι φίλοι και οι συγγενείς για τον ερχομό του και παραξενεύονται όταν τους ενημερώνουν, ότι στο άμεσο μέλλον δεν θα έχουν τον απεριόριστο ελεύθερο χρόνο για τους ίδιους. Και είναι απόλυτα φυσιολογικό, μιας και δεν το έχουν ξαναζήσει σαν εμπειρία και επειδή βρίσκονται όντως σε ένα μεταβατικό στάδιο προσωπικά ο καθένας τους και για την κοινή τους ζωή.
Και έρχεται η στιγμή του τοκετού..... Ανεξάρτητα από τον τρόπο και την διαδικασία (είναι κάτι που αποφασίζεται από τον γιατρό σε συνεργασία με το ζευγάρι), έρχεται η ερώτηση για το κατά πόσο είναι σωστό ο άντρας να είναι παρών κατά την γέννηση του μωρού του. Δεν υπάρχει μία απόλυτη και κάθετη απάντηση σε αυτό. Εξαρτάται από την ιδιοσυγκρασία του συζύγου και πατέρα. Είναι κάποιοι που δεν αντέχουν σωματικά και συναισθηματικά να είναι μάρτυρες αυτών των στιγμών στο χειρουργείο και κάποιοι που το επιθυμούν πάρα πολύ. Ένα είναι το σίγουρο....Αυτές οι έντονα φορτισμένες στιγμές δεν πρόκειται να ξαναβιωθούν εύκολα. Ο άντρας έχει μία ευκαιρία να πιάσει την ιστορία του παιδιού του από τα πρώτα δευτερόλεπτα, που εκείνο έρχεται κοντά του και στη ζωή του. Είναι τα πρώτα δευτερόλεπτα, που ο άντρας συνειδητοποιεί με τα μάτια του, ότι έγινε πατέρας και η συναισθηματική σύνδεση υπερβαίνει την όποια βιολογική διαφορά έχει με την μητέρα.
Όπως και να έχει, μετά τον τοκετό και αφού ολοκληρωθούν τα πάντα με επιτυχία, τα συναισθήματα από τα οποία διακατέχεται το ζευγάρι είναι πολλά και ποικίλα. Υπάρχει πολύ χαρά, ενθουσιασμός, δέος, συγκίνηση, αλλά και τρόμος για το πως θα διαχειριστούν οι νέοι γονείς το εύθραυστο και ανήμπορο μικρό ανθρωπάκι, που η επιβίωση του εξαρτάται πέρα για πέρα από τους ίδιους.
Αθανασιάδου Μαρία - Ψυχολόγος
www.psyxologiki-ypostirixi.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου