Ας ξεκινήσουμε από την αναγνώριση, ότι ο τσακωμός και η σύγκρουση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, που διαφωνούν, είναι πολύ φυσιολογική και αναμενόμενη σαν αντίδραση. Υπάρχει περίπτωση όλες μας τις διαφορές να τις επιλύουμε με απόλυτη σύμπνοια και κατανόηση; Όχι φυσικά. Δεν μπορούμε πάντα να ελέγχουμε και να καλουπώνουμε την συμπεριφορά μας και τα συναισθήματα μας. Αυτό είναι ένα από τα μαθήματα, που οφείλουμε ως γονείς να δώσουμε στα παιδιά μας.
Ο τσακωμός, όπως και άλλα πράγματα στη ζωή, έχει διαβαθμίσεις στην ποιότητα του. Τα παιδιά είναι καλό να αντιληφθούν, ότι σαν έννοια και κατάσταση δεν είναι απαγορευτική από την στιγμή που πραγματοποιείται, χωρίς να οδηγεί σε ρήξη σχέσης και σε άσκηση σωματικής και λεκτικής βίας.
Δηλαδή, όταν τα παιδιά βλέπουν τους γονείς τους να τσακώνονται, αλλά στο τέλος να τα βρίσκουν και να είναι συμφιλιωμένοι και μονοιασμένοι, μόνο καλό γίνεται και τα παιδιά εκπαιδεύονται να συσχετίζουν την σύγκρουση με επίλυση προβλήματος και συνοχή. Δεν τους προκαλείται ανασφάλεια, φόβος και αγωνία, ίσα ίσα μαθαίνουν ότι ο τσακωμός έχει και θετική χροιά. Στην περίπτωση, όμως, που τα παιδιά γίνονται θεατές επανειλημμένων συγκρούσεων, όπου ο μπαμπάς και η μαμά βρίζονται με τα χειρότερα λόγια, διαφωνούν στα πάντα, υποτιμούν ο ένας τον άλλο, ασκούν σωματική βία και στο τέλος δεν μιλιούνται για μία εβδομάδα, τι εικόνα θα διαμορφώσει το παιδικό μυαλό για αυτόν τον τρόπο αντίδρασης; Τον χειρότερο! Αυτά τα παιδιά είναι που στην δική τους ενήλικη ζωή είτε θα φοβούνται να διεκδικήσουν για να αποφύγουν την σύγκρουση, είτε θα την επιδιώκουν γιατί αυτός θα είναι ο πιο οικείος τρόπος να σχετιστούν.
Δηλαδή, όταν τα παιδιά βλέπουν τους γονείς τους να τσακώνονται, αλλά στο τέλος να τα βρίσκουν και να είναι συμφιλιωμένοι και μονοιασμένοι, μόνο καλό γίνεται και τα παιδιά εκπαιδεύονται να συσχετίζουν την σύγκρουση με επίλυση προβλήματος και συνοχή. Δεν τους προκαλείται ανασφάλεια, φόβος και αγωνία, ίσα ίσα μαθαίνουν ότι ο τσακωμός έχει και θετική χροιά. Στην περίπτωση, όμως, που τα παιδιά γίνονται θεατές επανειλημμένων συγκρούσεων, όπου ο μπαμπάς και η μαμά βρίζονται με τα χειρότερα λόγια, διαφωνούν στα πάντα, υποτιμούν ο ένας τον άλλο, ασκούν σωματική βία και στο τέλος δεν μιλιούνται για μία εβδομάδα, τι εικόνα θα διαμορφώσει το παιδικό μυαλό για αυτόν τον τρόπο αντίδρασης; Τον χειρότερο! Αυτά τα παιδιά είναι που στην δική τους ενήλικη ζωή είτε θα φοβούνται να διεκδικήσουν για να αποφύγουν την σύγκρουση, είτε θα την επιδιώκουν γιατί αυτός θα είναι ο πιο οικείος τρόπος να σχετιστούν.
Για αυτό τον λόγο:
- Δεν χρειάζεται να σας πιάνει πανικός, εάν αντιληφθείτε ότι το παιδί σας έγινε μάρτυρας ενός τσακωμού. Όταν δείχνουμε στο παιδί, ότι μας φοβίζει κάτι, του μεταφέρουμε αυτομάτως και το μήνυμα ότι είναι κάτι "κακό" και "επικίνδυνο".
- Μπορείτε στη συνέχεια να του μιλήσετε πάνω σε αυτό το θέμα. Να του εξηγήσετε τον μηχανισμό στον οποίο βασίζεται μία σύγκρουση και τα θετικά που έχει να πάρει, όπως είναι η εκτόνωση, η υπεράσπιση της άποψης του και η αποενοχοποίηση.
Αθανασιάδου Μαρία - Ψυχολόγος
www.psyxologiki-ypostirixi.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου